ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
ΤΗΣ 1ΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Α. Η ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Η Σύνοδος
της ΕΕ, ο ελληνικός καπιταλισμός και η παγκόσμια κρίση
1. Τα συγκλονιστικά γεγονότα που
έλαβαν χώρα το τελευταίο διάστημα δείχνουν ότι μπαίνουμε με ταχύτητα σε μια
ιστορική περίοδο που θα χαρακτηρίζεται από πολλαπλές κοινωνικές εκρήξεις,
απρόβλεπτες λαϊκές εξεγέρσεις, ακόμη και επαναστατικά γεγονότα. Πρόκειται για
μια νέα ιστορική περίοδο, που τροφοδοτείται από την προοπτική μαζικής λαϊκής
εξαθλίωσης και από μια βαθειά καπιταλιστική οικονομική κρίση που δεν έχει βρει
προοπτική διεξόδου, και μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε μια πρωτότυπη
επαναστατική εποχή.
2. Πριν προλάβει να πάρει ανάσα
από τη μεγαλειώδη 48ωρη απεργία της 19-20 Οκτώβρη, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ
αποδέχτηκε τη Συμφωνία της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις 26 Οκτώβρη για ένα
«κούρεμα» κατά 50% του ενός τρίτου μόνο του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, που
οδηγεί σε μια «ελεγχόμενη χρεοκοπία» με ανεξέλεγκτη δυναμική και η οποία αν
εγκριθεί και εφαρμοστεί, θα βυθίσει τον ελληνικό λαό σε μια άνευ προηγουμένου,
επιπρόσθετη καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων του, σε νέα
μεγάλη μείωση μισθών και συντάξεων και σε μαζικό ξεπούλημα του δημόσιου
πλούτου.
3. Η Συμφωνία αυτή αποτελεί
αντικειμενικά και μια ομολογία παταγώδους αποτυχίας, όχι μόνο της κυβέρνησης
του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ελληνικής αστικής τάξης, καθώς και της ΕΕ, να
αντιμετωπίσουν την κρίση δημόσιου χρέους και να οδηγήσουν τη χώρα έξω από τη
βαθιά ύφεση. Το αντίθετο, η εφαρμογή της θα οδηγήσει σε βαθύτερη ύφεση, ενώ ο
τραπεζικός τομέας θα γνωρίσει τρανταγμούς μέσα από μια ιδιόμορφη
«ευρωκρατικοποίηση» και τον έλεγχο σημαντικών τμημάτων του από ξένα κεφάλαια,
συμπαρασύροντας και τη βιομηχανία λόγω έλλειψης ρευστότητας, με αποτέλεσμα μια
σημαντική υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού στο διεθνή καταμερισμό. Αυτό
είναι το τίμημα που πληρώνουν οι Έλληνες καπιταλιστές προκειμένου να σωθούν οι
τράπεζές του από την πλήρη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Ο ελληνικός λαός, που
μπαίνει κάτω από καθεστώς ταπεινωτικής «Εποπτείας», καλείται να πληρώσει τη
Συμφωνία τη σωτηρία των ελληνικών τραπεζών και την καθόλου βέβαιη παραμονή στο
ευρώ με μια ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση των μισθών και των συντάξεων, με την
πλήρη αποδιάρθρωση των δημόσιων υποδομών (παιδεία, υγεία, ασφάλιση, πρόνοια),
με την εμπέδωση συνθήκης κοινωνικής ερήμωσης από την ανεργία και τη φτώχεια, με
την αναίρεση βασικών δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά και της
όποιας κυριαρχίας τού είχε απομείνει πάνω στις τύχες της χώρας του. Την ίδια
στιγμή η λιτότητα γίνεται πανευρωπαϊκός κανόνας, το σύνολο των εργατικών τάξεων
βρίσκεται στο στόχαστρο της πολιτικής της ΕΕ
4. O ελληνικός καπιταλισμός τις τελευταίες
δεκαετίες, βάδισε πάνω στις ράγες του
νόμου της συνδυασμένης αλλά και ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού.
Από τη μια πλευρά, αναπτύχθηκαν και κυριάρχησαν οι ηγεμονικές μερίδες του
κεφαλαίου, ιδίως όσες συνδέονταν και με πολυεθνικά κεφάλαια, οι μερίδες που
στήριξαν ανοιχτά την «Ευρωπαϊκή Προοπτική» αλλά και ευνοήθηκαν σκανδαλωδώς από
την ένταξη στην ΕΕ και στο ευρώ. Από την άλλη, κλάδοι με χαμηλότερη
παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα και ειδικά η πρωτογενής αγροτική παραγωγή,
οδηγήθηκαν σε κατευθύνσεις συρρίκνωσης ή ακόμη και καταστροφής μη μπορώντας να
αντέξουν στον ανταγωνισμό ή υπό το βάρος των κατευθύνσεων της ΕΕ. Ωστόσο, αυτή
ακριβώς η στρατηγική οδήγησε στη σημερινή κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, ενώ
το ευρώ, η ΟΝΕ και ένταξη στην ΕΕ, από ούριοι άνεμοι στα πανιά του,
μετατράπηκαν σε θηλιά στο λαιμό του, σε επιπρόσθετους παράγοντες όξυνσης της
κρίσης του. Σήμερα, οι Έλληνες καπιταλιστές αντιμέτωποι με αυτή την κρίση
στρατηγικής σπεύδουν να αγκαλιάσουν τις πιο βάρβαρες και αντιλαϊκές πολιτικές
και αποδέχονται πλήρως τη μόνιμη εποπτεία και επιτροπεία της ελληνικής
οικονομίας από την Τρόικα, θεωρώντας ότι μέσα από τη βίαιη τροποποίηση του
συσχετισμού δύναμης σε βάρος της εργασίας και δραματική μείωση των μισθών και
των δικαιωμάτων θα βελτιώσουν τη θέση τους.